Mówi się o nim "królewski miód". Inne gatunki wypadają na jego tle blado

To jeden z najcenniejszych gatunków miodu, nieprzypadkowo nazywano go niegdyś "królewskim". Kusi delikatnym, słodko-gorzkawym smakiem oraz korzennym aromatem, wyróżnia się także bogactwem cennych minerałów i innych składników odżywczych.

Miód gości w diecie człowieka od niepamiętnych czasów. Bardzo ceniono go już w starożytności – urzędnicy egipskiego faraona Ramzesa II część wynagrodzenia otrzymywali w postaci pszczelego produktu, rzymski cesarz Neron zajadał się lodem mieszanym z miodem, gniecionymi malinami i imbirem, zaś wielki wódz Aleksander Wielki podobnym przysmakiem karmił swoich żołnierzy, by poprawić ich nastrój.

Także nasi przodkowie bardzo wcześnie odkryli walory tego specjału. Przed wiekami szczególną popularnością cieszył się miód spadziowy, pozyskiwany w lasach iglastych, które porastały nasz kraj. W odróżnieniu od miodów nektarowych pszczoły wytwarzają go nie z kwiatów, lecz lepkiej, słodkiej wydzieliny igliwia i gałęzi jodeł, świerków, sosen czy modrzewi. Producentami spadzi są mszyce i czerwce, które nakłuwając rośliny, pobierają z nich białko, a pozostałość wydzielają na zewnątrz.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Miód spadziowy wyróżnia się też kolorem, pozyskiwany z jodły jest herbaciano-zielonkawy i lekko błyszczący, ze świerku – ciemnozielony, zaś z sosny – prawie czarny.

Jak w każdym rodzaju miodu, także w spadziowym dominują przede wszystkim cukry proste: fruktoza i glukoza. Dzięki nim produkt jest łatwo przyswajalny, nie podlega trawieniu, wchłania się w ciągu kwadransa (np. w przypadku białego cukru proces ten trwa ok. 2 godziny) i nie ulega fermentacji w przewodzie pokarmowym.

Na uwagę zasługuje wysoka zawartość biopierwiastków – jest ich kilkakrotnie więcej niż w miodach nektarowych. Dotyczy to zwłaszcza łatwo przyswajalnych związków żelaza, cynku, miedzi i boru. Miód spadziowy jest też dobrym źródłem potasu, wapnia, sodu, fosforu, chloru, siarki, magnezu, manganu czy kobaltu.

Leśny produkt dostarcza solidnej dawki kwasów organicznych, flawonoidów, substancji białkowych oraz enzymów. Na jego niezwykły smak i aromat wpływa wysokie stężenie olejków eterycznych, które wykazują działanie przeciwbakteryjne oraz wykrztuśne.

Miód spadziowy pomaga w leczeniu zapalenia oskrzeli i płuc oraz astmy. Wspiera regenerację w okresie rekonwalescencji, po ciężkich chorobach i zabiegach operacyjnych, także u osób dorosłych i dzieci z hipowitaminozą czy anemią. Reguluje przemianę materii – łagodnie przeczyszcza przy zaparciach, lekko zapiera w przypadku biegunek.

Spadziowy specjał szybko uzupełnia niedobory energetyczne oraz utrzymuje odpowiedni poziom energii przez wiele godzin. Wspiera organizm w trakcie wysiłku fizycznego i umysłowego.

Podobnie jak inne miody, także spadziowy zachowa swoje walory, gdy będzie odpowiednio przechowywany – powinien znajdować się w szczelnie zamkniętym pojemniku, umieszczonym w miejscu chłodnym (optymalna temperatura to 10-15 stopni), suchym (o wilgotności powietrza nieprzekraczającej 60 proc.) oraz pozbawionym dostępu promieni słonecznych.

Jak go wykorzystać w kuchni? Miód spadziowy może być pysznym dodatkiem do herbat, zwłaszcza ziołowych i owocowych, nadając napojom głęboki, lekko żywiczny smak.

Produkt świetnie sprawdza się jako składnik marynat do mięs, szczególnie drobiu i wieprzowiny. Można go również używać do glazurowania pieczonych mięs, co zapewni im piękną, złocistą skórkę.

Miód spadziowy jest doskonałym zamiennikiem cukru w ciastach, ciasteczkach i innych wypiekach. Wspaniale komponuje się z orzechami, cynamonem i korzennymi przyprawami.

Dodanie miodu spadziowego do dressingów sałatkowych to świetny sposób na wzbogacenie ich smaku. Lubi towarzystwo oliwy z oliwek, musztardy oraz octu balsamicznego. Może być również używany jako składnik różnych sosów i dipów, zwłaszcza tych o słodko-kwaśnym charakterze. W połączeniu z sosem sojowym, imbirem i czosnkiem tworzy wyjątkowo smaczny dodatek do dań orientalnych.