Najbardziej kontrowersyjna polska zupa. Większość unika, a poprawia potencję

Jedni na samą myśl wykrzywiają się z obrzydzenia, inni od razu pytają, czy można poprosić o dokładkę. Czernina od lat rozgrzewa dyskusję, zjednując sobie tyle samo sprzymierzeńców, co przywołując wrogów.

Czernina, nazywana również zalewajką oraz czarną polewką, to polska, tradycyjna zupa, które nieco została zapomniana przed lata. Pojawia się również w dziele Adama Mickiewicza, gdzie podano ją Jackowi Soplicy, który miał zamiar poślubić Ewę Horeszkównę. Oznaczało to nic innego, jak odmowę. Czernina, ze względu na znajdującą się w niej krew, uznawana jest za zupę co najmniej ekscentryczną. Okazuje się jednak, że ma właściwości zdrowotne, które doceniali dawniej nawet lekarze.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

O tym, że czernina może być nie tylko smaczną zupą, ale również dobrym lekarstwem wiadomo było już przed wiekami. Pisała o tym pierwsza polska celebrytka kulinarna, autorka wydanego w 1860 roku poradnika "365 obiadów za 5 złotych".

Czarnina jest to zupa prawdziwie polska, gdyż w innych krajach wcale nie znają tej wybornej i posilającej potrawy. Że musi być zdrowa i posilająca dowodzi to, że wielu doktorów przepisują ją osobom osłabionym, jako pożywienie - pisała Lucyna Ćwierczakiewiczowa

Chociaż serwowanie czerniny miało być symbolem grzecznej odmowy absztyfikantowi, to jej działanie jest zgoła inaczej. Kontrowersyjna zupa to afrodyzjak, który poprawia potencję.

Kacza lub gęsia krew to naprawdę bardzo wartościowy produkt. Czarna polewka, która jest wytwarzana z tej krwi, jest bogatym źródłem łatwo przyswajalnego białka i węglowodanów. Krew zawiera również dużą ilość żelaza, które jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Żelazo jest uczestnikiem procesów wzrostu i regeneracji tkanek, ważnym składnikiem hemoglobiny, która transportuje tlen w organizmie, a także stymulatorem odporności. Neutralizuje szkodliwe działanie wolnych rodników, które przyspieszają procesy starzenia organizmu i sprzyjają rozwojowi nowotworów. Niedobór żelaza może prowadzić do anemii.

Ile domów, tyle przepisów. Różnią się one w zależności od regionu Polski. Bazą jest wywar drobiowy z kości i podrobów, z dodatkiem utrwalonej octem krwi. Rosół musiał być esencjonalny, czasem wzbogacano go o zające i prosiaki. Aby zupa była gęstsza, dodaje się czasem zawiesinę z mąki pszennej lub żytniej.

Aby wzbogacić smak, dodawano suszone owoce, takie jak śliwki i jabłka, a także przyprawy: cząber, majeranek, cynamon, goździki i pieprz. Danie najczęściej podawano z pokrojonymi podrobami, łazankami, grubym makaronem, kluskami kładzionymi lub kluskami ziemniaczanymi.