Jeden z najsmaczniejszych rejonów Europy. Raj dla wszystkich smakoszy

Zachwyca wyjątkowymi krajobrazami i wspaniałymi zabytkami, ale rzesze turystów przyciąga również tutejsza kuchnia, będąca mieszanką różnych tradycji kulinarnych: arabskich, greckich czy włoskich. Nieprzypadkowo Sycylia jest ojczyzną wielu pysznych potraw. Oto kilka z nich…

Prosty, smaczny i aromatyczny gulasz z pieczonych lub smażonych warzyw, przede wszystkim papryki, świetnie komponuje się z klopsikami i burgerami, ale jest również znakomitym dodatkiem do ryb, makaronów czy po prostu kanapek, gdyż peperonatę można jeść na ciepło albo zimno.

Bazę potrawy zawsze stanowi pieczona, smażona lub grillowana papryka oraz pomidory. Sycylijczycy chętnie dodają do niej również czarne oliwki i… przyrumienioną… bułkę tartą. Ważnym dodatkiem są też posiekane listki bazylii oraz ocet winny.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Chrupiące rurki skrywające wewnątrz pyszny krem na bazie serka ricotta z dodatkiem kandyzowanych owoców, to jeden z kulinarnych symboli Sycylii. Choć miejsce pochodzenia wielu włoskich specjałów często budzi kontrowersje i ożywione dyskusje, w przypadku tych słodkości nie ma wątpliwości. Nieprzypadkowo mieszkańcy innych zakątków Italii nazywają je cannoli siciliani.

Receptura tych pysznych ciasteczek narodziła się prawdopodobnie na przełomie IX i X wieku. Według jednych teorii były dziełem mistrzów cukiernictwa z pałaców muzułmańskich emirów, którzy władali wówczas wyspą. Inna wersja głosi, że kruche ciasteczka wypełnione ricottą i migdałami jako pierwsze zaczęły wypiekać mniszki z klasztoru w Erice, do dziś słynącego z wyrobu słodkości.

Często mylona jest z sorbetem, jednak odróżnia się od niego charakterystyczną ziarnistą strukturą. Mieszkańcy Sycylii już kilka wieków temu odkryli, że zmrożona kawa lub sok owocowy to świetny pomysł na upały, na włoskiej wyspie granitę chętnie spożywa się nawet na… śniadanie.

Przez stulecia do jej mrożenia wykorzystywano śnieg zalegający na zboczach Etny i wielu innych miejscowych gór. Pozyskiwali go wyspecjalizowani robotnicy zwani "nevari". Był składowany w specjalnie wykopanych dołach przykrytych słomą, a następnie transportowany po całej wyspie, statkami lub na grzbietach osłów.

Początkowo granitę przyrządzano zazwyczaj z wody, cukru i soku cytrynowego. Z czasem narodziło się wiele innych wersji smakowych tego specjału: migdałowa, pistacjowa, kawowa, czekoladowa, brzoskwiniowa, jaśminowa czy ananasowa. Można się nimi raczyć w licznych sycylijskich lodziarniach i kawiarniach.

Słodko-kwaśny gulasz warzywny może być samodzielnym daniem obiadowym, ale świetnie sprawdza się również jako dodatek do ryb i dań mięsnych czy po prostu sałatka.

Kiedy powstała receptura potrawy? Według niektórych teorii historycznych pomysł na caponatę wywodzi się z kuchni arabskiej i narodził się jeszcze w czasach, gdy wyspa znajdowała się we władaniu emirów (zostali wyparci w XI wieku). Jednak w źródłach pisanych specjał pojawił się po raz pierwszy dopiero w 1709 r., na kartach "Etimologicum Siculum". Autor dzieła, Joseph Vinci opisywał caponatę jako "sałatkę uzupełnioną różnymi mielonymi rzeczami".

W najbardziej tradycyjnej wersji, w caponacie muszą pojawić się: bakłażan, seler naciowy, cebula, kapary, oliwki oraz świeża bazylia. Wiele osób nie potrafi sobie wyobrazić potrawy bez pomidorów, choć akurat one pojawiły się w tym daniu stosunkowo niedawno.

Propozycja dla miłośników makaronu i wyrazistych smaków, których w tej potrawie dostarczają m.in. fileciki anchois oraz kapary.

Syrakuzy to włoskie miasto położone we wschodniej Sycylii, jednak jego historia związana jest przede wszystkim z Grecją. Powstało bowiem w VIII wieku przed naszą erą jako antyczna kolonia Dorów z Koryntu i szybko stało się szeroko promieniującym centrum kultury greckiej, która wpływała również na miejscową kuchnię.

Jednym z ulubionych dań mieszkańców starożytnych Syrakuz był bardzo cienki, długi makaron, smażony w łoju (zazwyczaj owczym) z dodatkiem… miodu, w kolejnych wiekach zastępowanego innymi dodatkami. Pasta alla siracusana powstała prawdopodobnie na początku XVIII w. To wtedy zaczęto podawać makaron z dwoma kluczowymi dla tej potrawy składnikami: filecikami anchois oraz przyrumienioną na patelni bułką tartą. Wzbogaca się ją także kaparami, szalotką oraz czosnkiem.