Pudding imbirowy. Przepyszny i zdrowy deser, który rozkręci organizm na cały dzień

Dziś już nie wiadomo, kiedy Chińczycy zaczęli jeść imbirowy pudding. Łatwiej odpowiedzieć na pytanie, gdzie narodziła się receptura tego przysmaku – było to starożytne miasto Shawan położone w południowym Kantonie, zbudowane blisko 800 lat temu w czasach dynastii Song.

Tradycyjny przepis na pudding obejmował tylko trzy składniki: imbir, słodzik oraz mleko, niegdyś przede wszystkim bawole (na szczęście możemy z powodzeniem zastąpić je krowim), którego białka ścinają się pod wpływem obecnych w „piekącym korzeniu” enzymów, zagęszczających produkt.

Za smak i wartości odżywcze puddingu odpowiada oczywiście imbir, w Azji uprawiany dla bulwiastych kłączy już 3 tysiące lat temu. Roślinę stosowano w tradycyjnej medycynie indyjskiej, chińskiej czy perskiej, wykorzystywano ją w leczeniu niestrawności, wzdęć, nudności, wrzodów, bólów głowy, zapaleń stawów i płuc.

Imbir do dziś uchodzi również za skuteczny afrodyzjak, mieszkańcy Afryki piją wyciąg z korzenia tej rośliny jako preparat podniecający. Kobiety na Nowej Gwinei traktują go zaś jako środek antykoncepcyjny.

Imbir znany jest także z walorów smakowych, dlatego znajdziemy go w recepturach potraw z różnych zakątków świata. Od czasów średniowiecza chętnie sięgają po niego Europejczycy. Początkowo przyprawa była wysoko cenionym towarem handlowym – w XIV wieku funt imbiru (około 0,45 kg) wart był tyle, co owca. Dziś jego cena jest bardziej przystępna, co warto wykorzystać i przygotować pyszny pudding imbirowy.

Kłącza imbiru kryją bogactwo olejków eterycznych, przede wszystkim zingiberenu, który nadaje mu ostrego, korzennego smaku. Znajdziemy w nich także żywice, cukry, sole mineralne oraz kwasy organiczne.

Dzięki unikalnemu składowi imbir wykazuje silne właściwości przeciwbólowe i przeciwzapalne, wykorzystywane m.in. w łagodzeniu dolegliwości związanych ze schorzeniami reumatycznymi. Aromatyczna przyprawa działa przeciwzakrzepowo, zmniejszając lepkość krwi.

Imbir jest również bardzo skutecznym spalaczem tłuszczu – powoduje duży wzrost termogenezy organizmu, dzięki czemu przyspiesza tempo metabolizmu. Pobudza też wydzielanie enzymów, przez co ma korzystny wpływ na układ trawienny i pokarmowy. Korzeń imbiru działa ochronnie na żołądek, zapobiegając powstawaniu wrzodów. Łagodzi nudności i zapobiega wymiotom. Jest naturalnym środkiem stymulującym, dodającym energii i poprawiającym koncentrację. Pomaga udrożnić drogi oddechowe oraz wzmacnia system odpornościowy.

Imbir, dzięki wysokiej zawartości związków zwanych gingerolami, skutecznie zapobiega chorobie lokomocyjnej, z czego już przed wiekami korzystali Chińczycy pływający na dżonkach, żując w czasie pracy korzeń tej rośliny.

Aby przygotować pudding imbirowy, potrzebujemy dość dużego kawałka imbiru (najlepiej dojrzałego i mocno aromatycznego, młody może nie być dość soczysty), który obieramy ze skórki i ścieramy na tarce o jak najdrobniejszych oczkach. Następnie miąższ wyciskamy na gazie lub sitku – potrzebujemy 2 łyżek imbirowego soku, który przelewamy do szklanki. Na dnie powinna szybko pojawić się warstwa białej skrobi.

Podgrzewamy mleko, im tłustsze tym lepsze (szklanka). Powinno osiągnąć temperaturę około 75 stopni, optymalną dla procesu krzepnięcia (do jej pomiaru warto skorzystać z termometru kuchennego). W międzyczasie dosypujemy cukier puder (łyżka).

Gdy mleko osiągnie pożądaną temperaturę, wlewamy sok z imbiru (starając się nie nabierać skrobi, która na zwykle gorzki smak). Przelewamy do miseczek i zostawiamy na 5-10 minut. Po tym czasie masa powinna zgęstnieć.

Pudding najlepiej smakuje na ciepło. Można go wzbogacić świeżymi owocami, konfiturą  albo sokiem owocowym, np. malinowym.

Autor: Rafał Natorski

Zajrzyj na nasz kanał YouTube. Znajdziesz tam przepis na mini bułeczki z ciasta francuskiego z nadzieniem: