Wyglądają dziwnie, ale można je jeść bez obaw. Wielu nie ma pojęcia, że są bezpieczne i zdrowe

Sezon na grzyby nabiera tempa, coraz więcej osób wyciąga z szafy kalosze i koszyki. Zamiast jednak po raz kolejny poszukiwać prawdziwków czy kozaków, warto rozejrzeć się też za innymi, mniej typowymi gatunkami. Chociaż ich wygląd może budzić wątpliwości, okazują się być naprawdę smaczne.

Ten grzyb wygląda jak małe, białe lub kremowe, robakowate paluszki o grubości kilku milimetrów, rosnące w gęstych kępkach. Nie ma wyraźnego kapelusza ani trzonu, a całe owocniki są proste lub lekko wygięte. Z daleka mogą wyglądać jak porzucone w lesie śmieci.

Goździeńca robakowatego można znaleźć w lasach liściastych i iglastych, na ściółce leśnej, mchu i zbutwiałych resztkach roślin. Najczęściej pojawia się od lata do jesieni. Zbierane są wyłącznie całe, młode i białe owocniki.

Twardzioszek czosnkowy ma mały, stożkowaty kapelusz o jasnobrązowej barwie, który z czasem staje się płaski. Jego cechą charakterystyczną jest bardzo cienki, ale twardy i elastyczny ciemny trzon oraz intensywny zapach czosnku, który wydziela po zgnieceniu.

Grzyb rośnie na opadłych liściach, gałązkach i gałęziach w lasach liściastych, a owocuje od wiosny do późnej jesieni. Zbierane są wyłącznie kapelusze, ponieważ twardy trzon nie nadaje się do spożycia. Ze względu na swój intensywny aromat, po wysuszeniu może służyć jako przyprawa.

Jest to grzyb nadrzewny, który tworzy wielkie, półkoliste, wachlarzowate skupiska, wyglądające jak półki. Młode owocniki mają intensywny siarkowo-żółty lub pomarańczowy kolor, a ich zapach i konsystencja przypominają kurczaka.

Rośnie na pniach i konarach żywych lub obumarłych drzew liściastych. Najczęściej pojawia się od lata do wczesnej jesieni. Należy zbierać tylko młode, mięsiste i jasne owocniki.

Wyglądający jak małe, białe lub kremowe, robakowate paluszki, goździeniec rośnie w gęstych kępkach. Nie ma wyraźnego kapelusza ani trzonu, a całe owocniki są proste lub lekko wygięte. Z daleka mogą wyglądać jak porzucone w lesie śmieci.

Grzyb rośnie na opadłych liściach, gałązkach i gałęziach w lasach liściastych, a owocuje od wiosny do późnej jesieni. Zjadane są wyłącznie kapelusze, ponieważ twardy trzon nie nadaje się do spożycia. Ze względu na swój intensywny aromat, po wysuszeniu może służyć jako przyprawa.

Muchomor cesarski to prawdziwy król lasu. Wyróżnia się intensywnie pomarańczowym lub czerwonawym kapeluszem, a pod spodem ma żółte blaszki i trzon. U podstawy widoczna jest biała, jajowata pochwa.

Jest bardzo ceniony za smak, ale łatwo pomylić go z muchomorem czerwonym, dlatego zbieraj go z rozwagą. Rośnie w lasach liściastych, często pod dębami, a owocuje latem i wczesną jesienią. Należy go wycinać u podstawy trzonu.

To mały, delikatny grzybek o intensywnie fioletowej barwie, która z wiekiem staje się bledsza. Kapelusz jest wypukły, a blaszki i trzon mają ten sam, charakterystyczny fioletowy kolor. Lakówka rośnie zarówno w lasach liściastych, jak i iglastych, a zbiera się ją od lata do jesieni. To grzyb, który nadaje się do suszenia i marynowania. Ma delikatny smak i nienachalny zapach. Mimo że pod kapeluszem ma blaszki, kojarzone częściej z niejadalnymi gatunkami, jest jadalna.

Pamiętaj o najważniejsze zasadach bezpiecznego grzybobrania. Zbieraj wyłącznie te grzyby, które dobrze znasz, a najlepiej skonsultuj swoje zbiory z grzyboznawcą. Nie wyrywaj, nie niszcz grzybni oraz leśnej ściółki. Unikaj zbierania bardzo małych lub młodych grzybów, które trudno zidentyfikować. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, skontaktuj się z najbliższą stacją sanitarno-epidemiologiczną.

Pamiętaj, aby nie podawać grzybów małym dzieciom. Nie przyjmuj porad od przypadkowo spotkanych grzybiarzy i unikaj kupowania grzybów z nieznanego źródła. Co najważniejsze, nigdy nie próbuj identyfikować grzybów, smakując – to może być niebezpieczne dla zdrowia lub życia.