Co ma wspólnego lukrecja z odczuwaniem smaków? Naukowcy przedstawili swoją teorię

Słodki, słony, gorzki, kwaśny i umami - to pięć smaków, które odczuwamy. Za odbiór wrażeń odpowiedzialne są kubki smakowe rozmieszczone na całym języku. Ostatnio naukowcy odkryli coś ciekawego. Możemy odczuwać szósty smak, który najlepiej znany jest miłośnikom lukrecjowych słodyczy.

Cukierki z lukrecji wzbudzają tak ogromne kontrowersje, że albo się je kocha, albo darzy szczerą nienawiścią. Ogromną popularnością cieszą się w Skandynawii, tam możemy kupić je w każdym sklepie. Chociaż wyglądają bardzo apetycznie, to nie każdemu ich smak może się spodobać. Lukrecja na początku jest słona i cierpka, potem staje się nawet... piekąca. Wszystko to zasługa chlorku amonu. Ta sól odpowiada za lukrecjowy smak. I to właśnie on, zdaniem naukowców, powinien dołączyć do podstawowych smaków.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Na początku były tylko cztery: słodki, kwaśny, słony i gorzki. Potem pojawiło się umami, które odkrył Kikunae Ikeda, profesor na Uniwersytecie w Tokio. W 1908 roku wyizolował z wodorostów kombu kwas glutaminowy. Ten smak świetnie rozpoznamy, gdy będziemy jeść parmezan, dania z sosem sojowym lub sosem rybnym. Azjaci są mistrzami w rozpoznawaniu smaku umami.

Europejczycy i Amerykanie mieli z tym większy problem, dlatego smak umami został uznany dopiero w 2000 roku. Naukowcy z Uniwersytetu Miami odkryli, że na ludzkim języku są receptory wykrywające kwas glutaminowy.

Od wielu lat wiadomo, że potrafimy wykryć smak chlorku amonu i na niego reagować. Co jeśli na języku znajdują się receptory odpowiedzialne za jego wykrywanie? Takie pytanie zadała sobie Emily Liman z USC Dornsife College of Letters, Arts and Sciences. Pierwsze ustalenia są dość pozytywne. Z artykułu opublikowanego na łamach "Nature Communications" wynika, że znaleziono już pierwsze dowody.

Odpowiedzią jest białko OTOP1, które wykrywa kwaśny smak. To białko "położone" jest w błonie komórkowej i tworzy kanał jonowy, przez który jony wodoru dostają się do wnętrza komórki. Jony wodoru są składnikiem wszystkich kwasów i kiedy próbujemy kwaśnych potraw, docierają one do języka dzięki białku OTOP1.