Co ma wspólnego lukrecja z odczuwaniem smaków? Naukowcy przedstawili swoją teorię

Cukierki z lukrecji wzbudzają tak ogromne kontrowersje, że albo się je kocha, albo darzy szczerą nienawiścią. Ogromną popularnością cieszą się w Skandynawii, tam możemy kupić je w każdym sklepie. Chociaż wyglądają bardzo apetycznie, to nie każdemu ich smak może się spodobać. Lukrecja na początku jest słona i cierpka, potem staje się nawet... piekąca. Wszystko to zasługa chlorku amonu. Ta sól odpowiada za lukrecjowy smak. I to właśnie on, zdaniem naukowców, powinien dołączyć do podstawowych smaków.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Na początku były tylko cztery: słodki, kwaśny, słony i gorzki. Potem pojawiło się umami, które odkrył Kikunae Ikeda, profesor na Uniwersytecie w Tokio. W 1908 roku wyizolował z wodorostów kombu kwas glutaminowy. Ten smak świetnie rozpoznamy, gdy będziemy jeść parmezan, dania z sosem sojowym lub sosem rybnym. Azjaci są mistrzami w rozpoznawaniu smaku umami.

Europejczycy i Amerykanie mieli z tym większy problem, dlatego smak umami został uznany dopiero w 2000 roku. Naukowcy z Uniwersytetu Miami odkryli, że na ludzkim języku są receptory wykrywające kwas glutaminowy.

Od wielu lat wiadomo, że potrafimy wykryć smak chlorku amonu i na niego reagować. Co jeśli na języku znajdują się receptory odpowiedzialne za jego wykrywanie? Takie pytanie zadała sobie Emily Liman z USC Dornsife College of Letters, Arts and Sciences. Pierwsze ustalenia są dość pozytywne. Z artykułu opublikowanego na łamach "Nature Communications" wynika, że znaleziono już pierwsze dowody.

Odpowiedzią jest białko OTOP1, które wykrywa kwaśny smak. To białko "położone" jest w błonie komórkowej i tworzy kanał jonowy, przez który jony wodoru dostają się do wnętrza komórki. Jony wodoru są składnikiem wszystkich kwasów i kiedy próbujemy kwaśnych potraw, docierają one do języka dzięki białku OTOP1.