Przez cztery lata pracowała w Żabce. Nie ma dobrych wspomnień

— Pamiętam swoje początki w Żabce i jak jechałam odebrać klucze od sklepu, podjechałam pięknym samochodem w pięknym płaszczyku. Ładna torebka, makijaż, paznokcie pomalowane (...). A wyszłam po czterech latach z grzejnikiem i czajnikiem elektrycznym w ręce. Takim dziadem jak tu nie byłam nigdy w życiu i nigdy w życiu nie pracowałam tak ciężko, żeby chodzić w dziurawych butach - mówiła o swojej pracy w Żabce. Tego czasu nie wspomina dobrze.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Wcześniej była kierownikiem rejonu w bardzo dużej sieci sklepów spożywczych. W 2014 wszystko się zmieniło. Gdy trafiła do Żabki, nie pomyślałaby, że czekają ją tak okropne rzeczy. Dzisiaj jak mantrę powtarza, że w "Żabce każdy niewolnik ma swój numer". Kiedy obejmowała swój sklep, szukała pomysłu na siebie i na działalność gospodarczą. Szukała pracy, podczas której nie wymagało się ciągłych podróży.

- Chciałam mieć pracę na miejscu i więcej spokoju. Sklep budowano w centrum mojego miasta. Pomysł wydawał się ciekawy, zależało mi na stworzeniu dodatkowych miejsc pracy, chciałam wyciągnąć ludzi z mojej miejscowości z bezrobocia - opowiada.

Zdawała sobie jednocześnie sprawę, że nie zarobi w tej pracy nie wiadomo jakich pieniędzy. Chciała jednak robić to, co uwielbia i na czym się zna. Prowadzenie sklepu zawsze było jej konikiem i sposobem na życie. Do tego miała wiedzę i umiejętności. Niestety, to było za mało. Już pierwszą czerwoną flagę zauważyła na szkoleniu.

— Były tam zadania do rozwiązania i pamiętam ćwiczenia, kiedy wyszło mi z obliczeń, że zarobki wynoszą 76 zł na miesiąc. Pamiętam, jak zwróciłam na to uwagę prowadzącym, zostałam wyproszona za drzwi . To był pierwszy raz, kiedy pomyślałam, że coś tu jest nie tak - mówiła Ania.

Po pierwsze, nie ma mowy o samostanowieniu. Była to ukryta umowa o pracę, a partner ds. sprzedaży "od razu pokazał, gdzie jest jej miejsce". Nie mogła liczyć na żadne wsparcie. Mało tego, utargi były bardzo małe, nie miała pieniędzy na wypłaty, a Urząd Skarbowy pobierał horrendalne podatki. Mogła jedynie zwolnić personel, by nie tonąć w długach. Z czasem sama stała za ladą.

— Mówi się sobie: będę pracować sam przez 17 godz., 30 dni w miesiącu. We wszystkich historiach franczyzobiorców, które znam, kończy się to jednakowo — przyjazdem karetki do sklepu, bo to jest praca ponad ludzkie siły - wspominała.

Oprócz tego praca w sklepie Żabka wiąże się z ogromnym dramatem rodzinnym. Kobieta ciągle pożyczała pieniądze, by móc spłacić należności. Najpierw pojawił się dług za odmalowanie sklepu, potem swoje trzy grosze wtrącił Urząd Skarbowy i z czasem trzeba było zapłacić ponad 23 tysiące złotych. W tej kwestii nie mogła liczyć na pomoc doradców, menedżerów i partnerów biznesowych. Ciągle powtarzali, że "innym się udało".

— Metoda Żabki jest taka, że jak skończysz spłacać ostatnią ratę za inwentaryzację i już widzisz światełko w tunelu, to na drugi dzień albo w tę samą noc już jest niezapowiedziana inwentaryzacja i znowu się wszystko nie zgadza i znowu jest dwadzieścia kilka tys. do zapłaty. To błędne koło - opowiada.

Po którejś wizycie partnera nie wytrzymała i rzuciła klucze na ladę. W tym momencie przestała prowadzić Żabkę. Chociaż uwolniła się od katorgi, przyznaje, że była przez sklep zrujnowana psychicznie, fizycznie i finansowo. Przez kilka lat żyła w przeświadczeniu, że kłopoty sklepu to "jej wina".