Tak wyglądały ceny w przedwojennej Polsce. Można tylko pomarzyć

Chociaż nie zachowało się wiele jadłospisów z tamtych czasów, głównie przez trudny czas wojny, to czasem w internecie natknąć się można na nieco zżółknięte kartki papieru z maszynowo wypisanymi daniami. Patrząc na ceny, można szeroko otworzyć oczy ze zdumienia. Warto jednak pamiętać, że wartość pieniądze przez te lata zdecydowanie uległa zmianie.

W przedwojennych restauracjach królowały dania kuchni polskiej, które nieco już odeszły w zapomnienie. Klasyką był oczywiście rosół czy barszcz, ale nie brakowało różnej maści podrobów, które kojarzą się nam teraz z jedzeniem tanim i niekoniecznie reprezentacyjnym. Nie brakowało również ryb: smażone szczupaki, karasie w śmietanie czy wszelakie karpie. Drób nie ograniczał się do kurczaka czy indyka: pojawiały się gęsi, kaczki czy perliczki. Mimo tego, że brakowało dań kuchni zagranicznych, to wybór był naprawdę spory.

Przyglądając się menu restauracji "Victoria" można zdecydowanie zgłodnieć. Wśród zup w jednej z najpopularniejszych, eleganckich restauracji przedwojennej Warszawy pojawia się zupa rakowa za 80 groszy, w tej samej cenie jest również barszcz, bulion oraz zupa szczawiowa. Nieco więcej, bo 2,50 zł, zapłacimy za chłodnik. Na drugie danie możemy wybierać wśród zrazików, bryzoli z polędwicy, klasycznego strogonowa czy kotletów cielęcych. Za każde z nich trzeba było zapłacić 3 zł. Co ciekawe, droższy niż stek czy połowa kaczki z mizerią był... ananas. Ten deser kosztował 4 zł i był najdroższą pozycją wśród potraw.

Ceny dla żyjących w tamtych czasach Polaków były dość wysokie. Popularnością cieszył się tańsze restauracje i kawiarnie. Choć nie podawano tam tak wyszukanych dań, to jedzenie nadal było okazją do świętowania przy muzyce, tańcach i długich rozmowach. Przy sklepach powstawały tzw. "handelki", czyli samoobsługowe lokale z całkiem smacznymi posiłkami, jak barszcz czy słynne flaki z parmezanem. Dla osób z ograniczonym budżetem przygotowywano kanapki z serdelkami lub kotletem wieprzowym.

Obiad dwudaniowy za mniej niż 10 zł wydaje się być marzeniem. Przyglądając się menu łatwo jednak zapomnieć, że realia były zgoła inne. W okresie międzywojennym, w latach 30., przeciętne zarobki wynosiły 250 złotych. Robotnicy i rolnicy zarabiali znacząco mniej, bo średnio 102 zł i 36 zł. Przeciętny zarobek miesięczny pracownika umysłowego wynosił w 1935 r. 280,50 zł dla mężczyzny i 170,80 zł dla kobiety. Dla nas ceny sprzed stu lat wydają się być niskie, jednak wtedy wizyty w restauracjach były przyjemnością dla wybranych. Różnice w sile nabywczej pieniądza między latami 30. a współczesnymi były naprawdę spore.