Pij zamiast odchudzających herbatek. Waga poszybuje w dół, a serce ci podziękuje

Polska nazwa tej byliny nawiązuje do kształtu liści, podobnych do liści wierzby. Z kolei Anglicy określają ją jako "fireweed", czyli "chwast ogniowy", ponieważ roślina jako pierwsza porasta miejsca dotknięte pożarem.

Wierzbówka występuje niemal w całej Polsce, na łąkach i pastwiskach, skrajach lasów, żwirowiskach oraz nieużytkach. W sprzyjających warunkach osiąga niemal dwa metry wysokości, w lecie pokrywając się uroczymi, różowo-fioletowymi kwiatami, które uwielbiają pszczoły – z hektara zajętej przez roślinę powierzchni wytwarzają nawet 600 kilogramów miodu.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Choć wierzbówkę uważa się za chwast, od wieków jest ceniona z powodu imponujących właściwości leczniczych i kulinarnych. Świeże liście nadają się do zaparzania, mogą być też smacznym dodatkiem do sałatek oraz innych potraw. W Rosji często wykorzystuje się je także w formie suszonej, przyrządzając napar nazywany Iwan Czaj. Jak głosi legenda, nazwa napoju jest związana z historią pewnego młodzieńca, który spędzał całe dnie na łąkach i w lasach, poszukując ziół, którymi leczył okolicznych mieszkańców. Pewnego dnia zniknął, a na ulubionej przez Iwana polanie pojawiły się łany rośliny o kwiatach w kolorze fioletowej koszuli noszonej przez mężczyznę.

Herbata z wierzbówki jest smaczna i zdrowa. Jak ją przygotować?

W dawnej medycynie ludowej wierzbówka była stosowana jako roślina lecznicza. Współczesne badania naukowe potwierdziły, że skrywa potężną dawkę cennych składników aktywnych, choćby garbników, które wykazują działanie antybakteryjne i przeciwzapalne, wzmacniają odporność, przeciwdziałają alergiom oraz pozytywnie wpływają na pracę układu moczowego i pokarmowego.

Liście wierzbówki dostarczają dużo flawonoidów, w tym kwercetyny, silnego przeciwutleniacza, korzystnie wpływającego na układ krążenia, wzmacniającego naczynia krwionośne i obniżającego ciśnienie krwi. Jest bogatym źródłem kwasów fenolowych, np. chlorogenowego. To związek, który – jak wynika z niektórych badań – może obniżać wchłanianie glukozy oraz poprawiać metabolizm tłuszczów, dzięki czemu napar z wierzbówki ma wykazywać działanie odchudzające. Kwas chlorogenowy neutralizuje szkodliwą aktywność wolnych rodników, chroni organizm przed stresem oksydacyjnym i w ten sposób zmniejsza ryzyko rozwoju stanów zapalnych. Dodatkowo działa antybakteryjnie, antywirusowo i przeciwgrzybiczo.

Wierzbówka zawiera sporo witamin, w tym witaminy C, która aktywizuje system immunologiczny, odgrywa ważną rolę w wytwarzaniu licznych enzymów, wpływa na produkcję kolagenu i zmniejsza skłonność do krwotoków oraz krwawień dziąseł.

Na zbiór surowca najlepiej wybrać się rano. Zbieramy liście młode, nieuszkodzone, które wysypujemy na czyste płótno lub papier, umieszczamy w słonecznym miejscu i pozostawiamy, aż zwiędną. Następnie rolujemy je w palcach, aż poczujemy, że puszczają sok. Zwinięte liście wkładamy do szklanego naczynia, przykrywamy i odstawiamy na 12-18 godzin. W tym czasie powinny zbrunatnieć, co oznacza rozpoczęcie procesu fermentacji. Później kroimy je na mniejsze kawałki, rozkładamy równomiernie na blasze i suszymy przez godzinę w piekarniku z włączonym nawiewem (w temperaturze nie wyższej niż 100 st.

Z tak ususzonych liści możemy przygotować smaczny i zdrowy napar. Susz (łyżka) zalewamy gorącą wodą (szklanka), po czym pozostawiamy do zaparzenia na 5-10 minut.