W PRL‑u była hitem stołówek robotniczych. Dzisiaj ta zupa to prawdziwy rarytas
"Ogonówka" to klasyka kuchni PRL, której młodzi nie znają, a starsi — pamiętają już tylko jak przez mgłę. To wielka szkoda, bo ta potrawa była smaczna, zdrowa i pożywna. Przypomnijmy ją sobie, bo naprawdę warto!
Trend powrotu do popularności wielu dań, które były szczególnie lubiane w czasach PRL, jest dziś bardzo zauważalny. Potrawy, które niegdyś były codziennością na stołach wielu Polaków, obecnie zaczynają być podawane na nowo, ale w nieco odświeżonej formie. Mamy nadzieję, że ten trend dotknie również zupy ogonowej, nazywanej potocznie "ogonówką". Pamiętasz ją jeszcze?
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Naleśniki a'la Raffaello. Przepis na kokosowy deser, który smakuje wybornie
Zupa ogonowa to potrawa, która w czasach PRL-u, była niezwykle popularna wśród klasy robotniczej. Była ona często serwowana w stołówkach pracowniczych, głównie ze względu na swoje wartości odżywcze — była to bowiem potrawa sycąca i treściwa, choć jej smak nie zawsze był doceniany. Dzisiaj zupa ogonowa jest przyrządzana na wiele różnych sposobów, co pozwala na jej urozmaicenie i przekształcenie z potrawy kojarzonej z trudnymi czasami PRL-u w prawdziwy rarytas, który jest wart grzechu.
Z czego przygotowuje się zupę ogonową?
Choć nazwa tej potrawy może wywołać u niektórych osób ciarki, "ogonówka" jest zupą, która jest ceniona za swój smak i właściwości zdrowotne — ogon wołowy jest bowiem bogaty m.in. w kolagen. W zależności od tradycji kulinarnej danego kraju (bo ogonówka to danie międzynarodowe) ogon podaje się z różnymi dodatkami.
Chińska wersja zupy ogonowej składa się z ogona wołowego, ziemniaków, marchwi, kapusty, pomidorów i grzybów. W kuchni indonezyjskiej ogon wołowy najpierw jest smażony lub grillowany. Następnie zanurza się go w bulionie wołowym z gotowanymi ziemniakami, marchewką, pomidorami, porem, selerem, smażoną szalotką i suszonymi grzybami. W Polsce zupa ogonowa przyrządzana jest z ogonów, włoszczyzny, przypraw i przecieru pomidorowego.
Wystarczy dodać nieco finezji tej potrawie, by na nowo odkryć jej potencjał. Jak? Oto przepis!
Zupa ogonowa — kuchnia PRL z małym "twistem"
- 2 ogony wieprzowe,
- 2 marchewki,
- 4 ziemniaki,
- 2 pietruszki,
- seler,
- por,
- 4 cebule,
- 2 łyżki koncentratu pomidorowego (może domowego?),
- 200 ml soku pomidorowego,
- przyprawy: mielona słodka papryka, majeranek, liść laurowy, ziele angielskie,
- sól, pieprz.
Sposób przygotowania:
- Ogony wołowe umyj i oczyść, a następnie zalej je zimną, osoloną wodą. Kiedy całość się zagotuje, odcedź ogony i ponownie zalej je zimną wodą.
- Do garnka z ogonami dodaj teraz obrane warzywa — marchewkę, pietruszkę, selera i pora, a także 4 liście laurowe, 3 ziarenka ziela angielskiego, sól i pieprz. Zupę gotuj na średniej mocy palnika, aż ogony zmiękną.
- W międzyczasie na patelni usmaż pokrojoną w kostkę cebulę, a następnie dodaj majeranek, czerwoną paprykę i przesmaż całość. Następnie wlej sok pomidorowy wymieszany z przecierem.
- Ugotowane do miękkości warzywa i mięso wyciągnij z wywaru i wlej do niego cebulę z pomidorami. Dodaj też obrane i pokrojone w kostkę ziemniaki. Zupę gotuj jeszcze przez 30-40 minut.
- Na koniec ugotowane warzywa pokrój w kostkę, a ogony obierz. Zupę podaj z dodatkiem mięsa i warzyw. Smacznego!
