Jest obłędnie pyszna. Większość grzybiarzy boi się ją zbierać

Czubajka kania, znana również jako sowa czy parasolnik, to jeden z najbardziej charakterystycznych grzybów rosnących w naszych lasach. Jej okazały kapelusz i delikatny miąższ sprawiają, że jest prawdziwym przysmakiem dla miłośników grzybów. Dlaczego jednak tak wiele osób obawia się jej zbioru? Czy słusznie?

Czubajka kania to grzyb, który wzbudza wiele emocji wśród grzybiarzy. Z jednej strony uznawana jest za prawdziwy przysmak, z drugiej zaś wielu amatorów leśnych wędrówek boi się ją zbierać z obawy przed pomyleniem z trującymi grzybami. Nazywana popularnie sową lub parasolnikiem, wyróżnia się charakterystycznym wyglądem, który daje jej rozpoznawalność, ale czy jest jadalna i bezpieczna? Co więcej, jakie korzyści zdrowotne można czerpać z jej spożywania?

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Czubajka kania to duży grzyb, który może osiągnąć imponujące rozmiary. Jej kapelusz, w młodości kulisty, z czasem rozpłaszcza się i przybiera kształt parasola. Blaszki pod kapeluszem są gęste i wolne. Trzon kani jest długi i smukły, z charakterystycznym pierścieniem.

Czubajka kania to nie tylko atrakcyjny wizualnie grzyb, ale także prawdziwa skarbnica wartości odżywczych. Zawiera wiele witamin z grupy B, minerałów takich jak potas, fosfor czy cynk, a także błonnik. Regularne spożywanie kani może korzystnie wpływać na nasze zdrowie, wspierając układ odpornościowy i poprawiając pracę jelit.

Czubajka kania jest bardzo uniwersalnym grzybem i może być przyrządzana na wiele sposobów. Najpopularniejszym daniem z kani są oczywiście "kotlety" z kani, czyli usmażone w panierce kapelusze. Kanie można również dusić, smażyć, piec lub marynować. Doskonale smakują w sosach, zapiekankach i zupach.

Chociaż czubajka kania jest grzybem jadalnym, istnieje ryzyko pomyłki z innymi, trującymi gatunkami, takimi jak muchomor sromotnikowy czy muchomor plamisty. Dlatego zbierając kanię, należy zwrócić szczególną uwagę na następujące cechy:

• Kapelusz: U kani młodego owocnika jest kulisty, a u starszego – płaski, z charakterystycznym garbkiem pośrodku.
• Blaszki: Blaszki pod kapeluszem są wolne i mają biały kolor.
• Trzon: Trzon kani jest długi i smukły, z ruchomym pierścieniem.
• Miąższ: Miąższ kani jest biały i nie zmienia koloru po uszkodzeniu.

Jak przygotować kanię?

Przed przyrządzeniem kani należy dokładnie ją oczyścić, usuwając ziemię i wszelkie zanieczyszczenia. Kapelusze można panierować i smażyć, jak kotlety, lub pokroić w plasterki i dusić z innymi warzywami. Kanie można również suszyć lub marynować.