Na jesień nie ma lepszej zupy. Kremowa, rozgrzewająca i zachwycająco smaczna

Walory dyni człowiek odkrył bardzo dawno temu – w Ameryce Środkowej była uprawiania już 9 tysięcy lat temu. Uwielbiali ją również starożytni Grecy i Rzymianie. Wielki wódz oraz smakosz Lukullus podczas swoich słynnych uczt raczył gości dynią smażoną w miodzie. Ówcześni uczeni zalecali spożywanie dyniowego miąższu zalanego winem jako środek na zaparcia.

Mniejszym szacunkiem warzywo cieszyło się w Niemczech i Austrii, gdzie przez wieki było traktowane jako pożywienie dla biedaków, a także… pasza dla zwierząt. Dopiero w XVIII wieku dynia zaczęła częściej gościć na stołach tamtejszych mieszczan i arystokratów, zazwyczaj w formie zupy. W "Encyklopedia Ekonomiczno-Technicznej" Johanna Georga Krünitza, wydanej w 1794 roku, pojawia się już kilka przepisów na tę potrawę, np. z bulionem mięsnym, parmezanem i prażoną pietruszką czy z mlekiem i kaszą jaglaną.

W zachodniej Austrii do dziś szczególnie ceni się kürbissuppe, przyrządzaną zwykle z dyni hokkaido i obowiązkowo doprawianą olejem z pestek dyni, który nadaje daniu niepowtarzalnego smaku. Jak przygotować ten specjał?

Jest znacznie mniejsza od innych przedstawicieli swojej rodziny, ale posiada bardzo przyjemny smak, przypominający trochę pieczone kasztany. Jej miąższ stanowi bardzo bogate źródło białka i błonnika pokarmowego, który ułatwia trawienie i chroni przed zaparciami, a także reguluje perystaltykę jelit oraz na długo zaspokaja uczucie głodu.

Dynia hokkaido zawiera nieznaczne ilości węglowodanów i nie ma tłuszczu, dzięki czemu jest wyjątkowo niskokaloryczne (100 g miąższu to jedynie 32 kcal). Nie umniejsza to jednak jego wartościom odżywczym – to skarbnica beta-karotenu, silnego przeciwutleniacza przekształcającego się w organizmie w witaminę A, która przeciwdziała problemom ze wzrokiem (zapobiega kurzej ślepocie, zaćmie czy zwyrodnieniu plamki żółtej), chroni przed nowotworami i chorobami układu krążenia, a także pomaga utrzymać zdrową skórę. Warzywo dostarcza również dużej dawki innych witamin: C, E czy kwasu foliowego.

Hokkaido nie traci swoich wartości nawet po ugotowaniu – szklanka poddanego obróbce termicznej miąższu kryje więcej potasu (reguluje ciśnienie krwi, napięcie mięśniowe, pracę nerek i rytm serca, dotlenia mózg, poprawia koncentrację oraz procesy myślowe) niż taka sama ilość bananów. Dynia, a zwłaszcza jej pestki, zawiera potężną ilość łatwo przyswajanego cynku (odgrywa istotną rolę w podtrzymaniu sprawności seksualnej, wzmacnia odporność i pomaga uchronić się przed stanami depresyjnymi) oraz wapnia, magnezu czy selenu.

Ze względu na wysokie stężenie silnych przeciwutleniaczy – karotenoidów i inhibitorów proteaz, spożywanie dyni hokkaido może wpływać na zmniejszenie ryzyka wystąpienia raka płuc. Jak wykazały badania naukowe, wśród nałogowych palaczy regularnie sięgających po to warzywo prawdopodobieństwo nowotworu jest dwa razy niższe niż u nałogowców unikających jedzenia dyni.

Dynię hokkaido można jeść ze skórką, dlatego jej nie obieramy, ale tylko myjemy, kroimy na pół, usuwamy włókna i nasiona, po czym kroimy w kostkę, podobnie jak dwa duże ziemniaki oraz cebulę.

W garnku rozgrzewamy masło klarowane (2 łyżki), podsmażamy cebulę i czosnek (ząbek), a gdy się zeszklą dodajemy dynię i ziemniaki. Podsmażamy 4-5 minut i zalewamy bulionem, warzywnym lub mięsnym (najlepiej wołowym). Gotujemy na małym ogniu przez pół godziny, do czasu do czasu mieszając.

Pod koniec zupę miksujemy, dodajemy tłustą śmietanę (pół szklanki), doprawiamy solą, pieprzem oraz gałką muszkatołową. Jeśli lubimy bardziej aromatyczne i pikantne potrawy, możemy wzbogacić ją również szczyptą chili, imbiru czy kurkumy.

Po rozlaniu na talerze kürbissuppe posypujemy posiekaną natką pietruszki i polewamy olejem z pestek dyni (z umiarem, gdyż ma dość intensywny smak). Danie świetnie smakuje z bagietką lub chlebem żytnim. Jako dodatek sprawdzą się też grzanki czy pestki dyni.