Nazwa skutecznie odstrasza. Ludzie popełniają błąd, bo to skarbnica zdrowia

Skorzonera zwana wężymordem to szalenie interesujące, ale zapomniane warzywo. Niegdyś stanowiła nieodzowny element leczniczych receptur, a nawet stosowano ją jako antidotum na ukąszenia węży. Przypominamy, za co jeszcze medycyna ludowa tak ceniła ten niepopularny dzisiaj korzeń.

Skorzonera (Scorzonera hispanica) zaliczana jest do grupy tzw. retrowarzyw, czyli takich, które niegdyś często pojawiały się w kuchni, a z czasem stały się rzadkością. Szczególną popularnością skorzonera cieszyła się średniowieczu i renesansie, ale z czasem została wyparta przez bardziej popularne warzywa korzeniowe, takie jak marchewka czy seler. Dzisiaj przypominamy, co kryją w sobie czarne korzenie wężymordu, zwłaszcza że późna jesień jest najlepszym czasem ich zbioru.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Nie bez powodu już wieki temu skorzonera stała się obiektem zainteresowania. Właściwości lecznicze zarówno samego korzenia, jak i sporządzonego na jego bazie odwaru były znane już wtedy, a teraz potwierdzają je liczne badania. Skorzonera wykazuje właściwości wykrztuśne i napotne. Pomaga pozbyć się mokrego kaszlu oraz wpływa na obniżenie temperatury ciała. Ponadto działa moczopędnie, wspomaga leczenie zapalenia pęcherza moczowego oraz wspiera proces oczyszczania organizmu z toksyn. Co więcej, wężymord poprawia trawienie, pozytywnie wpływa na mikroflorę jelit i odporność.

Korzeń skorzonery jest także bogaty w witaminy B1, B2, C i E, a także potas, magnez, sód, żelazo, fosfor i wapń, karotenoidy oraz fruktozę. Skorzonera jest naturalnie bogata w inulinę, rodzaj węglowodanu, który występuje w warzywach i owocach. Inulina obniża poziomu cholesterolu i trójglicerydów, reguluje pracy układu pokarmowego, działa przeciwzapalnie, korzystnie wpływa na żołądek, obniża glikemii po posiłku, ułatwia redukcję masy ciała poprzez zwiększenie uczucia sytości, poprawia przyswajanie składników mineralnych. Ciekawostką jest, że skorzonerę niegdyś stosowano jako lekarstwo na ukąszenia węży (stąd nazwa wężymord).

Częścią jadalną skorzonery jest korzeń o ciemnobrunatnym kolorze skóry i białym wnętrzu (smakującym jak szparagi, skąd pochodzi kolejna nazwa warzywa - "zimowe szparagi"). Podczas obierania korzenia wydziela on klejący się, mleczny sok, a skórka może zabarwić dłonie na czerwono-brunatny kolor, dlatego zaleca się używanie rękawiczek ochronnych. Aby zachować świeżość korzeni, należy od razu zanurzyć je w wodzie z sokiem cytrynowym.

Skorzonerę można ją znaleźć w sklepach ze zdrową żywnością. Korzenie najlepiej jest gotować w lekko kwaszonej, osolonej i osłodzonej wodzie przez około pół godziny. Warzywo można podawać podobnie jak szparagi. Popularnymi sposobami przygotowania są zapiekanie z beszamelem, podsmażanie na maśle z bułką tartą lub pieczenie w piekarniku z sosem czosnkowym.