Jest kremowa i rozgrzewa lepiej niż rosół. Idealna zupa na pierwsze chłody

Pochodząca z języka arabskiego nazwa pasty oznacza po prostu ciecierzycę, gdyż to nasiona tej rośliny strączkowej od zawsze stanową bazę hummusu. Jest uprawiana od niepamiętnych czasów – nasi praprzodkowie jadali ją prawdopodobnie już 9 tysięcy lat przed naszą erą, o czym świadczą ślady odkryte podczas wykopalisk archeologicznych prowadzonych na Bliskim Wschodzie, skąd zresztą ten produkt pochodzi. Stamtąd ciecierzyca dotarła do Europy, zadomowiła się zwłaszcza w krajach basenu Morza Śródziemnego.

Nasiona, wyglądem i smakiem przypominające groch, były bardzo ważnym elementem diety starożytnych Greków i Rzymian, którzy zazwyczaj jedli je pod postacią pasty, po roztarciu i wymieszaniu z oliwą.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Receptura hummusu wywodzi się jednak z krajów Lewantu (Syria, Jordania, Liban, Izrael) i Egiptu – najstarsze udokumentowane zapiski dotyczące ciecierzycowej pasty pochodzą z XIII wieku z Kairu, choć wiele wskazuje na to, że była spożywana dużo wcześniej, już w starożytnej Mezopotamii. Jedna z legend głosi, iż autorem przepisu hummusu był sam sułtan Saladyn, wielki pogromca europejskich krzyżowców.

Mimo upływu wieków skład potrawy pozostał niemal niezmieniony. Obok ciecierzycy stanowi go tahini, czyli pasta z sezamu, czosnek, oliwa oraz sok z cytryny. Hummus, stosowany zazwyczaj jako dip do zimnych przekąsek lub "smarowidło" do pieczywa (w krajach bliskowschodnich najczęściej chlebka pita), cenią zwłaszcza weganie i wegetarianie, ze względu na dużą zawartość wartościowego białka z ciecierzycy.

Składniki hummusu można też wykorzystać do przyrządzenia pysznej, pożywnej zupy. Jak ją przyrządzić?

Bazą zupy, podobnie jak hummusu, jest ciecierzyca, czyli produkt o dużych wartościach odżywczych. Dostarcza przede wszystkim łatwo przyswajalnego białka o korzystnym składzie aminokwasowym. Charakteryzuje się też wysoką zawartością błonnika pokarmowego zapewniającego uczucie sytości, regulującego perystaltykę jelit i pracę układu pokarmowego, a także obniżającego poziom "złego" cholesterolu LDL.

W ciecierzycy znajdziemy sporo witamin z grupy B, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania systemu nerwowego oraz pracy mięśni i serca, regulujących ciśnienie krwi, wzmacniających odporność oraz poprawiających samopoczucie.

W pożywnych ziarnach nie brakuje też składników mineralnych, szczególnie żelaza (wzmacnia odporność, uczestniczy w transporcie tlenu do krwinek, dzięki czemu mamy więcej siły fizycznej, a nasz mózg lepiej pracuje), potasu (kontroluje pracę mięśni, chroni żyły i serce, pomaga utrzymać prawidłowe ciśnienie krwi) oraz magnezu (wzmacnia mięśnie i poprawia samopoczucie).

Zaczynamy od upieczenia ciecierzycy (zawartość jednej puszki, odsączona i opłukana) i czosnku (8 ząbków), które rozkładamy na blasze wyłożonej pergaminem, skrapiamy oliwą z oliwek i posypujemy solą oraz mielonym kminkiem (po pół łyżeczki), po czym umieszczamy w piekarniku nagrzanym do 200 stopni. Pieczemy 20-25 minut (mieszając w połowie), aż czosnek się zrumieni, a ciecierzyca stanie chrupiąca. Pozostawiamy do ostygnięcia.

W garnku rozgrzewamy oliwę z oliwek (2 łyżki), podsmażamy na niej posiekaną, dużą cebulę (do zeszklenia). Dodajemy sól i kminek (po łyżeczce), podsmażamy, stale mieszając, przez minutę. Dorzucamy pokrojone w plasterki marchewki (3-4) i ciecierzycę (puszka). Po 2-3 minutach podsmażania dolewamy bulion warzywny (4 szklanki) oraz wodę (szklanka). Doprowadzamy do wrzenia, następnie zmniejszamy ogień i gotujemy około 20 minut, aż marchewka zmięknie.

Zupę zdejmujemy z palnika, dodajemy pastę tahini (1/3 szklnaki), sok z cytryny (3-4 łyżki) i upieczone ząbki czosnku. Blendujemy na gładką masę. Rozlewamy na talerze, posypujemy upieczoną ciecierzycą i posiekaną natką pietruszki. Serwujemy z kleksem jogurtu naturalnego.