Pradawny zamiennik ziemniaków. Mało kto miał styczność z tym warzywem

Marek kucmerka, potocznie zwany cukrowymi korzonkami, należy do pradawnych polskich warzyw, do których zaliczamy także pasternak, łopian, oraz dziką marchew. Roślinę tę wyparł w XVI wieku ziemniak, kiedy to sprowadzono go do Europy. Ziemniak dawał znacznie większy plon i był łatwiejszy w uprawie.  

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Marek kucmerka wytwarza pod ziemią bulwy korzeniowe o słodkim smaku i orzechowym aromacie. Bulwy te były dawniej powszechnie uprawiane i spożywane, zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej i Środkowej. Marek kucmerka stracił jednak na popularności po wprowadzeniu do Europy ziemniaka, który dawał większy plon i był łatwiejszy w uprawie. Obecnie roślina ta jest rzadko spotykana w stanie dzikim, ale może być uprawiana w ogrodzie lub doniczce.

Marek kucmerka ma wiele właściwości prozdrowotnych, ponieważ zawiera m.in. flawonoidy, które mają działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne i antyoksydacyjne. Bulwy marka kucmerki są bogate w węglowodany, białko, witaminy i składniki mineralne. Roślina ta była wykorzystywana w medycynie ludowej do leczenia chorób układu pokarmowego, oddechowego, moczowego i nerwowego. Marek kucmerka ma także działanie adaptogenne, czyli pomaga organizmowi dostosować się do stresu i poprawia odporność.

Bulwy można jeść na surowo lub po ugotowaniu (np. w mleku), duszeniu, pieczeniu, smażeniu, np. jako dodatek do zup lub purée. Co ciekawe, prażone bulwy były używane jako surogat kawy. W XVIII wieku wywar z korzeni poddawany był fermentacji z wykorzystaniem drożdży w celu uzyskania napoju alkoholowego.

Marek kucmerka był wykorzystywany jako warzywo w Niemczech i Anglii w XVI wieku. W Polsce natomiast korzenie kucmerki jadano co najmniej od czasów Jagiellonów, np. jako danie postne i podawano je m.in. z ryżem i rodzynkami. Roślina ta była wówczas bardziej lubiana w polskiej kuchni niż marchew. Marek kucmerka była popularna w Polsce do końca XVII wieku.