Dla Japończyków i Francuzów to przysmak jakich mało. Reszta świata ma mdłości na samą myśl

Ślimaki morskie w jednych częściach świata trafiają na eleganckie talerze, a w innych budzą nieufność, a nawet bywają zakazane. Potrafią onieśmielić wartościami odżywczymi, ale też niestety zaskoczyć potencjalnym ryzykiem. Dlatego zanim potraktujemy je jak kulinarną ciekawostkę, warto wiedzieć, skąd pochodzą, co zawierają i czy faktycznie można je jeść bez obaw.

Ślimaki morskie to mięczaki, które występują w różnych rejonach świata, od płytkich wód przybrzeżnych po głębiny oceanów. W kuchni wykorzystuje się przede wszystkim gatunki z miękkim, elastycznym mięsem, takie jak abalony, turbosy i trąbiki. Są one cenione za delikatny smak i konsystencję przypominającą kalmara lub przegrzebki.

W Azji, zwłaszcza w Japonii, Korei i Chinach, ślimaki morskie są uznawane za przysmak i często trafiają do zup, dań z woka, a nawet sushi. W Ameryce Południowej wykorzystuje się je lokalnie, szczególnie w kuchni nadbrzeżnej. W Europie pojawiają się głównie w kuchni śródziemnomorskiej, np. we Włoszech, Hiszpanii lub Francji. Z kolei w krajach północnych budzą więcej kontrowersji i są znacznie mniej popularne, głównie z powodu braku tradycji i wątpliwości dotyczących ich spożycia.

Ślimaki morskie to niskokaloryczne źródło pełnowartościowego białka, które dobrze się przyswaja i wspiera regenerację organizmu. Porcja 100 g dostarcza zwykle około 16–20 g białka, przy niewielkiej ilości tłuszczu.

Zawierają też cenne mikroelementy, takie jak żelazo, cynk, selen, jod i magnez, czyli składniki, które wspierają odporność, funkcjonowanie tarczycy, układ nerwowy i produkcję czerwonych krwinek. W niektórych gatunkach występują również witaminy z grupy B, w tym B12.

Ich skład może zaskoczyć, zwłaszcza jeśli porówna się je z innymi owocami morza. Są sycące, lekkie i mogą być wartościowym uzupełnieniem diety, o ile pochodzą z bezpiecznego źródła.

Ślimaki morskie mogą być niebezpieczne, jeśli pochodzą z zanieczyszczonych wód lub należą do gatunków, które gromadzą toksyny. Największe zagrożenie pojawia się wtedy, gdy ślimak zjada glony wytwarzające neurotoksyny, takie jak saksytoksyna. Jej spożycie może prowadzić do tzw. zatrucia paralitycznego (PSP). Objawy pojawiają się szybko i mogą obejmować drętwienie, zawroty głowy, a w cięższych przypadkach trudności z oddychaniem.

Zagrożenie rośnie, gdy ślimaki zbiera się samodzielnie, bez wiedzy, jaki to gatunek ani czy pochodzą z bezpiecznych wód. Niektóre z nich mogą wyglądać podobnie do jadalnych, ale zawierają toksyny, które nie giną podczas gotowania. Ryzyko pojawia się także przy niewłaściwym przechowywaniu lub transporcie w zbyt wysokiej temperaturze. W takich warunkach szybko namnażają się bakterie wywołujące zatrucia pokarmowe.

Dlatego kluczowe znaczenie ma pochodzenie i jakość produktu. Bezpieczne są tylko te ślimaki, które pochodzą ze sprawdzonych źródeł i kontrolowanych połowów. Eksperymentowanie na własną rękę może skończyć się poważnymi problemami zdrowotnymi.

Ślimaki morskie mogą być legalnie sprzedawane i spożywane w krajach Unii Europejskiej, ale podlegają ścisłym regulacjom. Wspólnotowe przepisy traktują je jak produkty pochodzenia zwierzęcego, dlatego ich zbiór, transport i sprzedaż muszą spełniać rygorystyczne normy sanitarne i weterynaryjne. Legalne są tylko te gatunki, które pochodzą z kontrolowanych połowów i zostały odpowiednio sklasyfikowane pod względem bezpieczeństwa. Produkty te muszą przejść szczegółowe kontrole jakości, a zakłady zajmujące się ich przetwórstwem muszą posiadać odpowiednie zatwierdzenia. Niektóre kraje dodatkowo ograniczają sprzedaż konkretnych gatunków, np. ze względu na ich zagrożenie wyginięciem lub ryzyko zatrucia. Dlatego choć ślimaki morskie są dostępne na europejskim rynku, nie oznacza to, że każdy ich rodzaj można kupić lub zjeść bez ograniczeń.

Bezpieczne ślimaki morskie to te, które pochodzą ze sprawdzonego źródła, czyli sklepu rybnego, certyfikowanej restauracji lub od zaufanego dostawcy. Na opakowaniu powinien być jasno podany: gatunek, kraj pochodzenia, sposób przechowywania i data przydatności. Brak tych informacji to sygnał, by zrezygnować.

Najlepiej wybierać ślimaki z krótkim łańcuchem dostaw, pochodzące z regionów znanych z kontroli jakości owoców morza. Dobrze, jeśli mają certyfikat bezpieczeństwa połowu lub hodowli. Powinny być jędrne, bez nieprzyjemnego zapachu i przechowywane w chłodzie. Jeśli coś budzi wątpliwości to lepiej nie ryzykować.

W kuchni azjatyckiej i śródziemnomorskiej ślimaki morskie są wysoko cenione, choć w Polsce wciąż pozostają mało popularne. Gotuje się je, dusi, smaży lub grilluje, zwykle po wcześniejszym oczyszczeniu i krótkim blanszowaniu. Ich smak przypomina połączenie kalmara i ostrygi, dlatego dobrze łączą się z czosnkiem, imbirem, cytryną i ostrymi przyprawami.

W Azji trafiają do zup, curry i dań z woka, a w Europie podaje się je z makaronem, ziołowym masłem lub w winie. Kluczowe jest to, by nie gotować ich zbyt długo, ponieważ wtedy mięso staje się twarde i traci jakość.

Ślimaki morskie to źródło białka, jodu, cynku i witaminy B12. Sprawdzą się u osób aktywnych, na diecie redukcyjnej i tych, które chcą urozmaicić jadłospis. Mięso ślimaków jest łatwostrawne, ale tylko wtedy, gdy pochodzą z pewnego źródła i są dobrze przygotowane.

Ostrożność powinny zachować osoby z alergią na owoce morza, kobiety w ciąży i karmiące oraz osoby z osłabioną odpornością. Ryzyko rośnie, gdy produkt pochodzi z nieznanego źródła lub jest niewłaściwie przechowywany.

Ślimaki morskie mogą być ciekawym źródłem białka i minerałów oraz egzotycznym urozmaiceniem diety. Choć w wielu krajach uchodzą za rarytas, mogą też być zagrożeniem, jeśli pochodzą z niepewnego źródła. Dlatego liczy się ich pochodzenie, świeżość i sposób przygotowania. Jedzone świadomie, mogą przynieść korzyści, ale zawsze wymagają ostrożności.