Wyszłam z lasu z pełnym koszem. Inni grzybiarze po nich depczą, zamiast zbierać, a są doskonałe do suszenia

Koźlarz babka to bardzo popularny w Polsce grzyb. Doświadczeni grzybiarze, do lasu wybierający się po bardziej szlachetne okazy, często omijają koźlarze. Ja za to zebrałam cały koszyk młodych grzybów. Ususzone są doskonałą przyprawą.

Koźlarze klasyfikowane są część rodziny borowikowatych (Boletaceae). Warto jednak zauważyć, że znane są pod wieloma innymi nazwami, takimi jak kozak, koźlak czy kożlarek. Te różne nazwy odnoszą się do różnych odmian tego grzyba, takich jak koźlarz czerwony, koźlarz babka, koźlarz pomarańczowożółty, koźlarz topolowy, koźlarz czarnobrązowy, koźlarz sosnowy, koźlarz grabowy czy koźlarz różnobarwny.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Opisanych zostało ponad 80 gatunków koźlarzy, choć niektóre źródła podają, że może być ich więcej niż sto. Co więcej, koźlarze są unikalnym rodzajem grzybów botanicznych – nie zawierają w sobie gatunków trujących lub niejadalnych. Są to grzyby powszechne, które można znaleźć zazwyczaj w skupiskach w lasach liściastych, mieszanych oraz zaroślach.

Koźlarz babka, często nazywany kozakiem, koźlakiem lub brzeziakiem, to najpopularniejszy grzyb leśny z rodziny koźlarzy. Występuje w bliskim sąsiedztwie brzozy, ponieważ właśnie z tym drzewem żyje w symbiozie. Koźlarz babka rośnie na terenie całego kraju w lasach liściastych i mieszanych, w parkach, na łąkach i rzadkich krzakach. Występuje w okresie od lipca do listopada.

Kapelusze tych grzybów występują w wielu kolorach, od orzechowej po brunatną lub szarą. Kapelusz z półkolistego z czasem staje się poduszkowaty, a jego wierzch jest jednolity i aksamitnie gładki. Najlepiej jest zbierać wyłącznie młode okazy, ponieważ takie są najzdrowsze. Koźlarz babka składa się w ponad 70 proc. z wody, a jego miąższ jest bogaty w białko, aminokwasy, witaminy i mikroelementy.

Młode osobniki koźlarza charakteryzują się ogonkiem sztywnym i elastycznym, podczas gdy starsze mają trzon łykowaty i często zdrewniały. Dlatego trzony starszych koźlarzy nie są używane w kuchni, są zbyt włókniste. Młode owocniki można gotować, dusić, mrozić, marynować, świetnie nadają się do suszenia. Suszyć można również kapelusze starszych okazów. Takie nadają się do różnych dań i sosów.