Zapomniane polskie warzywo. Czyści jelita ze złogów jak odkurzacz

Kiedyś wierzono, że działa jako antidotum na jad węża. Jej włoska nazwa pochodzi właśnie od tego przekonania. Choć jako antidotum nie spełniła swojego zadania, skorzonera jest znakomitym warzywem, które zdecydowanie warto częściej wykorzystywać w kuchni.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

W Polsce skorzonera była znana jako wężymord, czarne korzonki lub zimowe szparagi, ponieważ smakiem przypomina to ostatnie i jest odporna na mróz. Pochodzi z Kaukazu, ale rośnie dziko również w południowej Europie, gdzie jest bardzo popularna.

Skorzonera rozprzestrzeniła się głównie dzięki klasztornym ogrodom warzywnym. Początkowo stosowana była jako środek leczniczy, ale od XVI i XVII w. zyskała popularność w kuchni, szczególnie we Francji za czasów Ludwika XVI, kiedy to używano jej nawet jako słodzika do kawy

w Polsce powstały większe plantacje skorzonery, ale warzywo to nie zdobyło tu większej popularności. W Polsce skorzonera była uprawiana już od XVI wieku. Jej słodkawy smak i chrupiąca konsystencja szybko zdobyły uznanie. Niestety, z czasem została wyparta przez inne, bardziej popularne warzywa.

Dziś wężymord jest raczej tajemniczy i egzotyczny, choć jego walory smakowe i wartości odżywcze zasługują na znacznie większą uwagę.

Skorzonera jest jednym z najlepszych naturalnych źródeł inuliny, silnego prebiotyku, który wspiera działanie dobroczynnych bakterii jelitowych. Inulina pomaga regulować pracę przewodu pokarmowego i poprawia przyswajalność minerałów, odgrywając także istotną rolę w profilaktyce chorób.

Skorzonera jest bogata w witaminy B1, B2, C oraz łatwo przyswajalne minerały. Potas pomaga regulować ciśnienie tętnicze i gospodarkę wodno-elektrolitową, a żelazo wspiera transport tlenu we krwi. Skorzonera jest niskokaloryczna, a jej indeks glikemiczny sprawia, że jest świetnym warzywem dla diabetyków.

Tajemnicze warzywo może budzić wiele pytań i wątpliwości - jak właściwie się za nie zabrać? Pod ciemnobrunatną skórką kryje się biały miąższ, bogaty w kanaliki mleczne. Skorzonera ma ciemną skórkę, którą należy obrać. Przy obieraniu warto użyć rękawiczek, ponieważ wydziela ona ciemny sok, który może zabarwić skórę.

Najpopularniejszym sposobem przygotowania skorzonery jest gotowanie. Korzenie można gotować w osolonej wodzie przez około 15-20 minut, do miękkości. Gotowa skorzonera ma delikatny, słodkawy smak. Po ugotowaniu skorzonera jest znakomitym dodatkiem do wielu potraw. Jej delikatny, słodkawy smak i chrupiąca konsystencja sprawiają, że może być ciekawym urozmaiceniem codziennej diety.

Można ją serwować z masłem, oliwą z oliwek, sosem holenderskim czy beszamelem. Sprawdza się także jako składnik sałatek, zup, jajecznicy czy omletów. Skorzonera pokrojona w cienkie paski i usmażona stanowi zdrowszą alternatywę dla chipsów.